INLEIDING

 Het verhaal over het Dierenhuis is een bedenksel van mijzelf. Bijna alle miniaturen die er in voorkomen heb ik zelf gemaakt, maar er zijn ook een aantal miniaturen die ik gekregen of gekocht heb.

Het huis is gekocht bij Jacomine Mink
De kikkers en de poezen zijn gemaakt door Angels Dolls

Alle kleding heb ik zelf ontworpen en gebreid. Doordat de kikkers en poezen hetzelfde postuur hebben als mensen kan deze kleding ook door volwassenen en kinderen gedragen worden.
De breipatronen, evenals breiwol, breinaalden en andere benodigdheden, zijn te vinden in mijn webshop http://shop.anneliesdekort.nl.  Hier zijn eveneens allerlei kant-en-klare miniaturen te koop.

Ik hoop dat jullie net zoveel plezier beleven aan het lezen van dit verhaal als ik had aan het schrijven ervan.

Annelies de Kort

DE PINGUÏNS.....HOE HET BEGON

Op de Zuidpool leefde vredig een pinguïn kolonie. Er was natuurlijk weleens wat, zoals overal, maar over het algemeen was men toch tevreden.

Hoewel… door het afbrokkelende ijs werd hun leefgebied steeds kleiner. Hierdoor ontstonden steeds meer irritaties en zelfs vechtpartijen. Het werd steeds minder leuk en sommige dieren eigenden zich echt veel te veel ruimte toe. Anderen pasten zich makkelijk aan en schikten zich gewoon in hun lot.
Er kwamen steeds meer waarschuwingen dat hun schots niet veilig meer was en dat ze moesten verhuizen. Maar ja, als je al generaties lang op die schots leeft dan geef je dat niet zomaar op.
Toch sloeg niet iedereen de waarschuwingen in de wind. 

Het ging nog goed totdat en er op een nacht een vreselijke storm kwam. De schots kraakte onder de pinguïnvoeten en begon langzaam los te komen.
“We moeten weg, we moeten onmiddellijk weg” klonk het opeens van alle kanten.
Paniek.
Het werd een gillen en duwen. Er klonken angstkreten en geplons in de bulderende wind.
Pinguïns verdrongen elkaar door de nauwe gletsjerspleet die de toegang van hun schots naar het achterland was. Daar waren ze veilig en ze gingen rillend en uitgeput tegen elkaar aan staan.

Pas de volgende morgen, toen het licht werd, konden ze zien wie de ramp overleefd hadden.
Wat een schrik! Iedereen mistte wel familieleden en dierbaren. De verslagenheid was groot. Er werden reddingsacties op touw gezet maar die leverden niets op. Zo gingen een paar dagen voorbij totdat ze zich realiseerden dat er actie ondernomen moest worden. Na lang beraad werd besloten dat ze op weg zouden gaan.  Omdat iedereen een groot verlies geleden had was de saamhorigheid groot. Zij zouden het samen wel klaren.

Op naar veiliger oorden.