16.SLAAPPROBLEMEN

De avonden werden ongemakkelijk. Hun hele leven hadden ze gezellig bij elkaar in een kringetje staan slapen, en opeens leek dat raar.  Nu ze in een huis woonden hadden ze elkaar niet meer nodig voor de veiligheid. En voor de warmte hoefde het ook niet meer. Ze stelden het slapen gaan zo lang mogelijk uit totdat ze zowat door hun poten zakten van vermoeidheid. Dan zei de weduwe geïrriteerd: "ik weet niet wat jullie doen maar ik ga slapen. Komt er nog iemand? En niet zo dicht tegen me aanstaan, ik heb het al warm genoeg.”
Serieuze dacht: “dat ga ik met de mevrouw van het DOC bespreken als ze morgen komt”.

Toen de volgende dag de mevrouw op de scooter kwam werd er eerst gezellig thee gedronken. Puber liet zijn nieuwe want zien en kleine zijn nieuwe speelgoed. Daarna vertelde serieuze van hun slaapprobleem.
“Wat willen jullie dan?”, vroeg de mevrouw een beetje narrig.
“Wij willen niet zo vroeg naar bed als de weduwe” zeiden de vrijgezellen.
“Wij willen liever met ons gezin bij elkaar zijn”, zei het jonge stel.
“Ik wil privacy en lekker lang uitslapen”, zei de puber.
“Ik kan nergens mijn rugzak kwijt en ik wil hem niet af te doen”, zei serieuze.
De leider zei: “ik wil een belangrijke plek. De anderen staan te dichtbij”.
En de assistent was het daarmee eens en wou dat ook.
“Dat zal ik met het team bespreken”, zei de mevrouw van het DOC.

 Een paar dagen later kwam de mevrouw weer aangesjeesd.  “We zijn eruit. Jullie krijgen individuele slaapcabines.
“We hebben met een socioloog, een antropoloog, een psycholoog en een binnenhuis architect gesproken en daar is een geweldig concept uitgekomen. Bij het ontwerp voor de cabines hebben we jullie achtergrond, dynamiek en wensen meegenomen”.
De pinguïns snapten er geen hout van maar omdat de mevrouw zo enthousiast was waren zij dat ook. Ze lachten en klapten met hun vleugels, maar waren stomverbaasd.

   

Vandaag komen de individuele slaapcabines. De mevrouw had gezegd dat ze sterke sjouwers nodig had en dus stonden de vrijgezellen en de puber klaar.
Maar wat kwam daar nou?
Zo groot en zo zwaar. En wat dat nou was? Ze hadden geen idee. Melvin, de meneer van het 70-er jarenhuis en de mevrouw van het DOC liepen te sjouwen en te zweten. De pinguïns wilden wel helpen, maar dat lukte gewoon niet.

Toen ze alles neergezet hadden begon het de pinguïns pas te dagen. Ze stootten elkaar aan en begonnen te lachen. “Dat is leuk!” riepen ze.

   

“Komen jullie maar” riep de mevrouw. Dat lieten ze zich geen 2 keer zeggen. Ze vlogen de trap op. Er klonken allemaal blijde kreetjes. “Wacht op mij” riep de weduwe want ze kon niet zo snel en was bang dat er voor haar geen plaats meer zou zijn.

“Ik heb de indeling gemaakt” zei de mevrouw en ze wees hun allemaal hun slaapplaats.
En iedereen was het ermee eens.
Heel tevreden stonden ze allemaal in hun individuele slaapcabine.
“Nu kun je je rugzak wel afdoen serieuze” zei de leider. “Nou eh, nee, ik hou hem nog even aan” zei serieuze en kreeg een kleur.

   

Toen alle pinguins tevreden in hun hokjes stonden liepen de mevrouw, Melvin en de meneer van het 70-er jaren huis de trap af.
Melvin zei: “Jee, dat viel mee. Ze hadden niet eens commentaar . Zelfs de weduwe en de leider waren tevreden.
De mevrouw zei zelfverzekerd: “Ach, het is maar hoe je het brengt. Je moet de intellectuele perceptie van vluchtelingen gewoon goed inschatten. Een kwestie van een groot empathisch vermogen”.
Melvin en de meneer van het 70-er jaren huis keken elkaar aan en haalden hun schouders op. “Laat maar” dachten ze allebei.
Iedereen was tevreden en daar ging het om.

   

Eindelijk werd het avond en konden de pinguïns gaan slapen. Heerlijk!