4. HET HOGE BOMEN BOS

 Maar dat veranderde toen ze bij het Hoge Bomen bos kwamen.

Ze werden moe. De weduwe had zo’n last van haar rug. Het jonge stel kreeg steeds meer moeite om het ei mee te nemen op deze hobbelige grond en begon op elkaar te mopperen. De vrijgezellen vonden dat ei veel te lastig en opperden om het onderweg ergens te droppen. Maar daar werd  de weduwe weer heel boos om.  De serieuze pinguïn was chagrijnig omdat hij zijn sandalen niet meegenomen had. Die zouden nu goed van pas gekomen zijn. De assistent vond lang niet alle beslissingen van de leider goed maar dat kon hij niet laten blijken. Hij moest zorgen dat de bevelen van de leider uitgevoerd werden.  Kortom, de hele groep was in mineur en geloofde niet meer dat het ooit nog goed zou komen.

 

 
Dagenlang liepen ze over de hobbelige grond en moesten ze zo staand slapen. Eten was er niet veel en de pinguïns raakten verzwakt. Ze vermagerden en hadden niet veel energie meer. De weduwe was niet eens blij dat ze nu eindelijk slank werd. Vieze liedjes zingen hielp al lang niet meer. De leider stuurde de 2 vrijgezellen en de puber op verkenning uit.

 

 
Lang moesten ze wachten totdat de 3 pinguins eindelijk terugkwamen. De groep was al half in slaap gesukkeld.
“We hebben een huis,  een echt huis”  schreeuwden de 3 pinguins al van verre. En ze kwamen enthousiast aan hollen.  “En er is ook water in de buurt”
De groep werd een beetje lodderig wakker en reageerde nauwelijks.
“Met een echt dak hoor!” riep de puber. Nog steeds weinig reactie.
“Het is maar 2 uur lopen” zei de vrijgezel en dacht bij zichzelf: “maar met die strompelende weduwe en dat stomme ei zal het wel bijna 3 uur zijn”.
Eindelijk drong het tot de leider door dat dit echt goed nieuws was.
Hij begon weer een peptalk en zijn groep te enthousiasmeren.
Langzaam begon er leven in de groep te komen en maakten ze zich klaar om weer op weg te gaan.