11. HET DIERENHUIS

“Nu komt mijn verhaal” zei de mevrouw.  “Ik ben dus van het DOC en volgens mij komen jullie in aanmerking voor een woning. Het is nog niet zeker, ik moet het eerst in het team bespreken. Maar ik zal me hard voor jullie maken. Morgen hebben we vergadering. Dan kom ik morgen aan het eind van de middag weer hier naar toe om verslag van de vergadering te doen.”  En ze stapte op haar scooter en reed weg.
“Wooooow” zei de puber met een diepe zucht.
Inmiddels was het al donker geworden en waren alle pinguïns moe van alle verhalen en opwinding. “Iedereen slapen” riep de weduwe. Zelfs de puber sprak niet tegen.
De volgende dag was een rare dag.  Iedereen was onrustig en de kleine huilde veel.
Eindelijk was het middag en hoorden ze het geronk van de scooter al in de verte. Nu waren ze niet bang meer. Ze holden naar het pad zodat ze haar konden zien aankomen.

   

En daar kwam de stoere welzijnswerkster. Maar wat heeft ze nu meegenomen? Achterop zit een grote rol van papier en onder haar voeten heeft ze grote oranje plastic lappen.
De pinguïns kijken haar verbaasd aan.

“Hallo, daar ben ik weer” roept ze vrolijk terwijl ze de plastic zeilen van de scooter haalt en op de grond neerlegt.  De papierrol pakt ze van de bagagedrager en neemt die mee naar het huis. “Ik heb geweldig goed nieuws. Jullie mogen als eerste bewoners in Het Dierenhuis. Fantastisch he” en zo ratelde ze maar door. “Zijn jullie niet blij?” vroeg ze verbaasd toen ze eindelijk merkte dat de pinguïns haar verbijsterd aanstaarden.
“Wat is een Dierenhuis?” vroeg de puber.

 

“Oh ja, daar heb ik deze tekening voor meegenomen”. Ze spreidde de tekening op de grond uit en iedereen ging er omheen staan. “Dit huis wordt momenteel gebouwd en is al bijna klaar. Alles moet nog geverfd en ingericht worden. Dat zal zo’n 14 dagen duren en dan mogen jullie als eerste bewoners hier wonen.
Dat was fantastisch nieuws.
“Ik wil een kamer voor mijzelf alleen, “zei de puber.
“Wij willen een kamer op de begane grond”, zeiden de vrijgezellen.
“Ik ben de leider, dus ik mag het eerste kiezen” zei de leider.
“Nee, nee, riep de mevrouw geschrokken, jullie mogen met z’n allen 1 kamer. Dat kan best hoor. Jullie krijgen de kamer rechts boven”. Dat was wel even een domper. “Maar dan hebben jullie het veel beter dan jullie het nu hebben. En je hoeft geen huur te betalen en wij zullen voor een groot deel van de inrichting zorgen. 
“Krijg ik een groot fornuis om te koken?’ vroeg de weduwe.
“Krijgen wij dan ook een scooter” vroegen de vrijgezellen gretig.
“Nee” zei de mevrouw kortaf.  Ik heb wel plastic zeilen voor jullie meegenomen. Voor als het koud wordt of gaat regenen. Volgende week kom ik langs om alles voor de verhuizing te bespreken.  En ze liep naar de scooter en reed weg. De pinguïns stonden er beduusd bij.

“Ze is boos”, zei de puber, “en ze is zo mooi”.  “Jullie hadden niet om een scooter moeten vragen” zei de leider boos.  “We hebben niet eens thee voor haar gezet”, zei de weduwe. “Wij waren niet dankbaar”, zei het jonge stel, “we hebben allemaal schuld”. “Wij zijn vluchtelingen” zei de serieuze pinguïn. Dat drong nu eigenlijk pas tot hun door. Daar hadden ze nog nooit over nagedacht.

Toen de mevrouw de week daarna terugkwam was de sfeer heel anders. De pinguïns hadden de oranje zeilen goed gebruikt om er een afdak, een windscherm en een speelplekje voor de kleine van te maken. De weduwe had koekjes gebakken, het jonge stel had de kleine een versje geleerd en van de puber kreeg ze een vers geplukte roos.
De mevrouw was in haar sas en vertelde dat hun kamer in Het Dierenhuis al heel erg opschoot.
Volgende week mogen ze als eerste bewoners erin trekken.
De burgemeester zal hun de sleutel overhandigen.
De pinguïns lieten duidelijk merken dat ze heel erg blij en dankbaar waren.
En toen de mevrouw vroeg of er nog speciale wensen waren wist niemand iets te bedenken. En echt, de pinguïns hebben er ook erg veel zin in. Dat rondtrekken zijn ze nu wel zat.  
Hun reis is hier geëindigd.

 

Wil je vorige afleveringen lezen? Klik dan op "oudere posts".