2.DE INTOCHT VAN DE POEZEN

De pinguïns en de kikkers waren zo onder de indruk van het levensverhaal van de poezen dat ze meteen in beraad gingen om hun een vrolijk welkom te heten.
“Een feest in de avond is niet geschikt, want de poesjes zijn nog klein”.
“We moeten iets vrolijks doen”.
“We laten een circus komen en een luchtkussen en honderd ballonnen”
“We houden een zwemfeestje”
Maar ja, het ene was niet geschikt, het andere te duur en poezen houden niet zwemmen.
Wat nu.
“We gaan zelf circusacts doen” zei een vrijgezel spontaan.  Hij schrok er zelf van. Gut, wat een goed idee was dat van hem.
Puber, Daan, Finn en de andere vrijgezel vonden het meteen fantastisch. De anderen moesten het even laten bezinken maar vonden het toen ook leuk. De volgende dagen werd er druk gesmoesd en getraind want alles moest natuurlijk geheim blijven.

 Ook bij de Lauwerkrans had het verhaal van de poesjes de ronde gedaan. Daar werd ook al weer druk geknutseld en bekokstoofd.

 De mevrouw van het DOC zei dat zij het welkom van de poesjes zou organiseren. Zo waren de taken verdeeld en was iedereen hartstikke druk.

 Toen was de grote dag aangebroken.
Zoals inmiddels de gewoonte was geworden zat weer iedereen te wachten. De leden van de Lauwerkrans hadden een speciale poezenslinger gemaakt en opgehangen.
Opeens klonk er een luid gebel en getoeter.
Om de hoek van het Dierenhuis kwam een bonte stoet aangereden en aangelopen.

   

Het ging niet snel maar het was wel verrassend en vrolijk.

 

De kleinste poesjes zaten veilig in de mandjes van de rollators, één poes stond voor op de scoot mobiel, één  poesje stond voor op de scooter en de grote poes zat achterop.
Wat een leuke intocht.
Alle mensen en dieren lachten en klapten.
De poesjes zwaaiden naar iedereen. 
De best optocht ooit. 
De mevrouw van het DOC kon tevreden zijn.

 

Even nog op de foto voor een statieportret. Dat was wel lastig want de tweeling liep steeds weg. En natuurlijk ieder naar een andere kant. En als er dan één eindelijk goed stond dan liep de ander weer weg. En het feit dat alle mensen en dieren daar hartelijk om moesten lachen hielp ook niet.
De tweeling voelde dat ze succes hadden en gingen steeds gekker doen.
Maar eindelijk stonden ze toch allemaal in het gareel en kon de foto gemaakt worden.

       

De mevrouw heetten ze hartelijk welkom en stelde ze voor:
Renate was de oudste, Jochem de jongen, Imke het meisje en de tweeling waren Hidde en Emma.


“Gaan jullie maar gauw naar jullie nieuwe woning kijken. We hebben al jullie spulletjes netjes neergezet en door de leden van de Lauwerkrans zijn er ook nog verassingen gemaakt. Rust maar even uit en doe een slaapje. Over een uur komen we jullie halen voor het feestprogramma”.

         

Wat waren de cadeautjes?  Een kussen voor Renate, knuffeltjes voor de tweeling en poezengebakjes.  Hidde en Emma deden snel een klein poezenslaapje met de nieuwe knuffels. De anderen gingen voorbereidingen treffen voor hun acts.