5. HET FEEST

Eindelijk is het dan zover. De pinguïns zijn als eerste op het feest. Die heerlijke vislucht, ze hielden het niet meer.
Snel stroomde iedereen binnen en het was al meteen gezellig.

    

Iedereen van de Lauwerkrans was gekomen. De twee mannen die zitten te schaken, dat is een tweeling. Ze maken veel ruzie over wie de beste is want ze zijn eigenlijk allebei even goed. De pinguïns, behalve serieuze, vinden schaken stom. Zij staan gewoon weer bij  de tafel met vis. Maar serieuze kijkt naar het spel en wil dat eigenlijk ook wel leren.

     

 De hoofdgasten zijn uiteraard de kikkers. Zij zitten in het midden met de stapel cadeaus aan hun voeten.
Vooral Finn vindt uitpakken leuk maar ook Daan draagt zijn steentje bij.

   

Tijdens het uitpakken komt de familie uit het 70-er jarenhuis binnen.

   

“Sorry dat we zo laat zijn. De baby lag nog te slapen en de vruchtentaart stond nog in de oven”.  Ze gaan snel zitten en de teckel gaat meteen naar de kleine toe. Die 2 zijn goede vrienden.
Verder met het uitpakken. Het zijn echt veel cadeaus. Ze hebben al 2 kussentjes en een bak met een waterlelie uitgepakt. Prachtig!

     

Zo gaan ze verder totdat John als laatste een schilderij uitpakt. Hij zit er heel lang naar te kijken en iedereen kijkt verbaasd op. Zou hij het niet mooi vinden? Dan kijkt hij op en zegt met een snikkende stem: “hier was het. Hier is mijn lieve vrouw Klara opgegeten. Ze zat op een waterlelie en daar stond die ooievaar”. Hij wijst naar het schilderij.

   

“Kijk kinderen”, zegt hij. Daar heb ik onze moeder voor het laatst gezien. En omdat hij daarbij  een beetje moest huilen gingen ook Daan en Finn huilen. Wat een zielig gezicht. Opeens was het feest niet leuk meer. Het was doodstil.

 Toen stond de mevrouw van het DOC op en zei: “mag ik even jullie aandacht?”

  De mevrouw vertelde met veel gevoel over de kikkers. Over hun verdriet en ook over hun grote veerkracht waarmee ze dit verdriet verwerkt hadden. Vooral vader John kreeg een groot compliment. Toen wist ze nog wat leuke anekdotes en als laatste zei ze: “laten we nu ons lied gaan zingen”.
En daar klonk het gezamenlijk:
1,2,3,4, de kikkers zijn( 2x )
1,2,3,4 de kikkers die zijn hier.
Welkom John en Daan en Finn.
Hebben jullie het naar de zin.
1,2,3,4, de kikkers die zijn hier.
Iedereen moest vreselijk lachen om de afschuwelijke manier waarop de pinguïns zongen en toen de kikkers het refrein mee gingen zingen klonk het helemaal afgrijselijk.

Daarna zei de mevrouw: “het buffet is geopend”. De pinguïns renden naar de tafel en in een oogwenk was alles op. De tafelmanieren van de pinguïns lieten eerlijk gezegd veel te wensen over maar niemand lette daarop.

Wat hadden de kikker gekregen?
2 geborduurde kussens van de Lauwerkrans
2 scheepjes in een fles van de Lauwerkrans
1 waterlelie in een pot van de Lauwerkrans
1 schilderij van hout van het 70-er jaren huis ( dat vonden ze niet zo mooi maar dat zeiden ze niet)
1 schilderij van de waterkant van de mevrouw van het Kanthuisje
Wat een mooie cadeaus.
Je kon merken dat iedereen goed over de cadeaus nagedacht had.
En wat hadden ze van de pinguïns gekregen? Niets.
Niemand vond dat raar. De pinguïns zelf al helemaal niet.

Toen het feest afgelopen was hielpen ze allemaal met opruimen en om de cadeaus netjes boven neer te zetten.
En kijk eens wat gezellig de kamer er nu uitziet.

 

“Waarom hebben jullie toch altijd die verrekijkers om jullie nek?” vroeg een opa.
“Omdat we geen plek hebben om ze op te hangen” zei John zacht.
“Morgen sla ik wel een paar hakies in de muur” beloofde opa. Maar nu ga ik naar bed.
Ook de andere gasten gingen naar huis.
“Dit was het beste feest ooit “ dachten de pinguïns en vielen meteen in slaap.
Daan en Finn vielen ook meteen uitgeput in slaap maar vader John wilde nog niet slapen.
Hij ging nog een keer naar het schilderij kijken en nu maakte het hem niet meer verdrietig maar juist blij.
Hij dacht aan die mooie tijd die hij daar aan de oever had doorgebracht met zijn lieve vrouw Klara.